Behçet Hastalığı Tanılı Hastada Tekrarlayan Pulmoner Emboli ile Eş Zamanlı COVID-19 Enfeksiyonu: Olgu Sunumu

Amaç: SARS-CoV-2’ye karşı gelişen immün yanıt hücresel ve humoral immünite aracılığı ile sağlanmasına rağmen, yanıtın süresi ve yeniden enfeksiyon veya aktivasyon riski bilinmemektedir. Bu olguda Behçet hastalığı nedeni ile immünosüpresif tedavi altındaki hastada 3. kez tekrarlayan pulmoner tromboemboli (PTE) ile eşzamanlı olarak 2. kez tekrarlayan SARS-CoV-2 enfeksiyonu birlikteliği sunulmuştur. Olgu: Nefes darlığı ve sol bacakta şişlik şikayetleri ile başvuran 38 yaşındaki erkek hastanın fizik muayenesinde GKS: 15, ateş: 36,7 °C, nabız: 115/dk, TA: 110/75 mmHg, SS: 28/dk SpO2 : %80 (oda havası), bibaziller inspiratuvar raller, kalp atımları ritmik taşikardik, batın muayenesi ve nörolojik muayenesi doğal, her iki alt ekstremite ödemli olduğu saptandı. Özgeçmişinde 9 yıl önce Behçet hastalığı tanısı aldığı, immünosüpresif tedavi altında olduğu, her iki alt ekstremitede akut ve kronik evre venöz tromboz ve ilki 4 yıl önce, ikincisi 2 yıl önce olmak üzere 2 kez PTE nedeni ile tedavi edildiği, 10 ay önce SARS-CoV-2 enfeksiyonu geçirdiği, 2 doz BioNTech aşılı olduğu öğrenildi. Düzenli olarak immünosüpresif ve antikoagülan tedavi kullanan hastanın, BT-pulmoner anjiyografide kronik PTE zemininde gelişen akut evre PTE bulguları, alt ekstremite venöz Doppler’de bilateral akut ve kronik evrelerde tromboz, TT-EKO’da sağ ventrikül fonkisyon bozukluğu ve pulmoner hipertansiyon olduğu izlenmiştir. SARS-CoV-2 PCR testi negatif saptanan, yoğun bakım ünitesinde izlenen hastanın, oksijen gereksiniminde artma ve kardiyojenik şok tablosu gelişmesi üzerine sistemik trombolitik tedavi uygulandı. Ídame unfraksiyone heparin ile aktif hemoptizisi gelişen hastanın kontrol akciğer görüntülemesindeki buzlu cam alanları nedeniyle;alveoler hemoraji, SARS-CoV-2 enfeksiyonu şüphesi sonucunda çalışılan PCR sonucu Delta varyant pozitif saptandı. COVID yoğun bakım kliniğine alınan hastaya HFNO uygulandı, PTE ve DVT’ye yönelik tedavileri devam edildi. Antisitokin tedaviler için endikasyon saptanmadı. Takipte genel durumu düzelen, oksijen gereksinimi azalan, PCR testleri negatif saptanan hasta önerilerle taburcu edildi. Sonuç: SARS-CoV-2’nin vücutta latent halde kalarak yeniden aktivasyona neden olup olmadığı bilinmemesine rağmen, hastamızda 2. enfeksiyonun Delta varyant olarak saptanması tekrarlayan enfeksiyon düşündürmektedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Solid Organ Transplante Hastalarda COVID-19 (SARS-CoV-2) Enfeksiyonunun Mortalitesi

Amaç: Koronavirüs (SARS-CoV-2) pandemisi solid organ transplantasyon gerçekleştirilmesini (SOT) önemli oranda etkilemiştir. Ímmünosüpresif tedavi ve yandaş hastalıkları olan SOT olgularının T-hücre immün yanıttaki yetersizlik nedeniyle enfeksiyonlara, morbidite ve mortalite artışına sahiptirler. Güncel tedavi seçenekleri ve immünizasyonun etkileri SOT hastalarında immünsüpresyon nedeniyle azalabilmektedir. SOT hastalarında SARS-CoV-2 enfeksiyonu sırasındaki ölüm oranları %13-50 arasında bildirilmiştir. Bu çalışmadaki amaç, solid organ transplantasyonu yapılan hastalarda COVID-19 enfeksiyonunun mortalitesini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: COVID-19 yoğun bakım ünitemizde Haziran 2020 ile Aralık 2021 arasında izlenen hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik bilgileri ve ünitemizdeki sağkalım oranları irdelendi. Bulgular: Çalışmaya alınan süre içerisinde yoğun bakım ünitemizdeki 558 COVID pozitif hastanın 14’ünün (%2,5) solid organ transpantasyonuna sahip olduğu saptanmıştır. Hastaların 10’unda renal ve 4’ünde ise karaciğer transplantasyonu gerçekleştirilmiştir. Tüm hastaların 28 günlük mortalite oranının %57,14, renal transplantasyonu olanların %60 ve karaciğer transplantasyonu olanların %50 olduğu belirlendi. Yoğun bakım ünitemizde COVID-19 ile izlenen hastaların yatış sürecindeki toplam mortalite oranı %4677 olarak saptandı. Sonuç: COVID-19 (SARS-CoV-2) pandemisi sırasındaki viral varyant değişimlerinin mortalite oranlarını etkilediği gözlenmiştir. Solid organ transplantasyonlu COVID-19 enfeksiyonu olan hastaların klinik yönetiminde ciddi güçlükler yaşanmaktadır ve daha yüksek mortalite oranlarına sahiptirler. Tüm güçlüklere rağmen, tedavi ve immünizasyondaki ilerlemelerle bu hastaların yönetiminin daha iyi ve mortalite oranlarının azalabileceği düşünülmektedir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

Malignitesi Olan Hastalarda COVID-19 Mortalitesi, Tek Merkez Deneyimi

Amaç: COVID-19 hastalığı pandeminin başlangıcından itibaren ciddi mortalite ve morbiditeye neden olmaktadır. Malignitesi olan hastalar;primer hastalıkları ve aldıkları tedaviler nedeniyle immünosüpresif olarak kabul edilmektedir ve bu hastalarda COVID-19 enfeksiyonunun mortalitesinin daha yüksek olduğu bilinmektedir. Hematolojik malignitelerde (lösemi, lenfoma ve miyelom gibi) hastalık seyrinin solid malignitelere göre daha ciddi olduğu bildirilmiştir. Bu çalışmada yoğun bakım ünitesine kabul edilen, hematolojik ve solid organ malignitesi olan COVID-19 hastalarında mortalite oranlarını araştırmak amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Haziran 2020-Aralık 2021 tarihleri arasında COVID19 yoğun bakım ünitesine kabul edilen hastalar retrospektif olarak irdelenmiştir. Solid organ malignitesi ve hematolojik malignitesi olan ve malignitesi olmayan hastaların 28 günlük mortalite oranları kaydedilmiştir. Bulgular: Çalışma dönemi içinde yoğun bakım ünitemize 558 hasta kabul edilmiştir. Malignitesi olmayan hastalarda (n=449) 28 günlük mortalite oranı %7,5;malignitesi olan hastalarda (n=109) %52,3 olarak saptanmıştır. Malign hastaların %58,7’sinde (n=64) solid organ malignitesi, %41,3 ünde (n=45) hematolojik malignite olduğu gözlenmiştir. Yirmi sekiz günlük mortalite oranları solid organ malignitesi olan hastalarda %67,2, hematolojik malignitesi olan hastalarda %68,9 olarak gözlenmiştir. Sonuç: Maligniteler viral enfeksiyonlarda önemli mortalite nedenidir. Yoğun bakım ünitemizde takip edilen COVID-19 hastaları içinde herhangi bir malignitesi olan hastaların 28 günlük mortalitesi olmayanlarla karşılaştırıldığında belirgin olarak yüksek olduğu belirlenmiştir. Malign hastalar içinde de hematolojik malignitesi olan hastaların mortalitesi solid organ malignitesine göre daha fazla olarak tespit edilmiştir. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)

COVID-19 pneumonia and pneumothorax: case series.

Barotrauma is a commonly reported complication in critically ill patients with ARDS caused by different etiologies, it's rate is reported to be around %10. Pneumothorax/pneumomediastinum in COVID-19 patients seem to be more common and have different clinical characteristics. Here we report 9 patients who had pneumothorax and/or pneumomediastinum during their stay in the ICU. Patients who were admitted to ICU between March 2020 and December 2020, were reviewed for presence of pneumothorax, pneumomediastinum and subcutaneous emphysema during their ICU stay. Demographic characteristics, mechanical ventilation settings, documented ventilation parameters, outcomes were studied. A total of 161 patients were admitted to ICU during the study period, 96 were invasively ventilated. Nine patients had developed pneumothorax, pneumomediastinum and/or subcutaneous emphysema during their admission. Five of them were men and median age was 66.6 years. All patients were intubated and mechanically ventilated. All patients were managed conservatively. One patient was discharged from ICU, the others were lost due to other complications related to COVID-19. Upon detection of pneumothorax and/or mediastinum all patients were managed conservatively by limiting their PEEP and maximum inspiratory pressures and were followed by daily chest X-rays (CXR) for detection of any progress. None of the patients showed increase in size of their pneumothorax and/or pneumomediastinum. Hemodynamically instability due to pneumothorax and/or pneumomediastinum was not observed in any of the patients. Tension pneumothorax was not observed in any of the patients. Most common reason for death was sepsis due to secondary bacterial infections. Acute deterioration with rapid oxygen desaturation or palpation of crepitation over thorax and neck in a COVID-19 patient should prompt a search for pneumothorax or pneumomediastinum. Conservative management may be an option as long as the patients are stable.